Het spreekuur wordt goed bezocht!

Het voorjaar is weer begonnen! Hoog tijd voor een nieuwsbericht, waarin ik vooral verslag doe van de medische kant van mijn werk.

Maria

Maria (foto gepubliceerd met toestemming)

In mijn vorige nieuwsbericht vertelde ik over een meisje van veertien jaar oud met botkanker. Vanaf heden zal ik haar Maria noemen in mijn nieuwsberichten. Na verschillende behandelingen van chemotherapie was het tijd om de bottumor te verwijderen. Hierbij zou geprobeerd worden het been te behouden. Daarom werd Maria doorgestuurd naar de hoofdstad Boekarest naar één van de beste orthopeden van Roemenië. Na haar eerst een keer gezien te hebben werden we weer terug naar huis gestuurd. Er was hoop dat het been behouden zou kunnen blijven, maar er moesten nog wel extra onderzoeken gedaan worden in het ziekenhuis waar ze de chemotherapie had gekregen.

Halverwege december was de operatie gepland, maar de moeder van Maria had verkeerd doorgegeven wanneer we naar Boekarest moesten, waardoor de operatie niet door kon gaan en werd uitgesteld tot januari. Halverwege januari heb ik haar weer naar Boekarest gebracht zodat er nog extra onderzoeken gedaan konden worden voorafgaand aan de operatie. Eind januari kreeg ik te horen dat ze geopereerd zou worden. De orthopeed kon van tevoren niet zeggen wat voor operatie het zou worden. Er waren namelijk drie opties: (1) Verwijderen tumor met behoud van been, (2) deel van het been amputeren en de voet omgekeerd op de plaats van de knie zetten (rotationplasty), (3) amputatie. De orthopeed heeft in die volgorde geprobeerd het been te redden tijdens een 5-uur durende operatie, maar helaas was de tumor teveel vergroeid met het bot en omliggende weefsel zodat amputatie als enige optie overbleef. Collega Linda en ik zijn gelijk naar Boekarest gegaan toen we hoorden dat Maria geopereerd zou worden. Daar aangekomen troffen we een erg emotionele moeder die zichzelf de schuld gaf van alles wat er gebeurd was. We hebben haar gelukkig goed op kunnen vangen. De volgende dag werd Maria van de uitslaapkamer weer op zaal gebracht en mochten wij bij haar op bezoek komen. De dokter had haar al verteld dat haar been geamputeerd was. Ze lag veel te slapen, leek af en toe veel pijn te hebben en lag soms stilletjes te huilen. De volgende dag ging het steeds beter met Maria. Ze sliep minder, de pijn leek minder en ze begon ook weer te praten. Bijzonder om te zien was een bepaalde rust die moeder en dochter over zich hadden. We hadden mensen in onze omgeving gevraagd om voor ze te bidden en dit gebed werd verhoord. Wat ik zelf ook bijzonder vond is wat de moeder van Maria een keer zei toen we weggingen: "God is goed", en ze meende het serieus. Iets wat je totaal niet verwacht van een moeder waarvan het kind net een been verloren heeft. Dit bevestigd ook wel dat God aan het werk is in deze situatie, hoe moeilijk deze ook is. 

Op dit moment is Maria weer bezig met chemotherapie. Op het moment van schrijven verblijft ze in quarantaine, omdat haar bloedwaarden te laag zijn en kleine ziekte grote gevolgen kan hebben voor haar. Maria is, ondanks haar situatie, erg positief en heeft er het volste vertrouwen in dat ze in de toekomst met een prothese gewoon weer kan lopen. Ik wil u nogmaals vragen te bidden voor Maria, maar vooral ook voor haar moeder. Haar moeder is nu al sinds april vorig jaar constant alleen aan het zorgen voor Maria, omdat er niemand anders in haar omgeving is die dit kan doen. Dit zorgt ervoor dat ze er op dit moment aardig doorheen zit, zeker nu ze ook weer langer in het ziekenhuis moeten verblijven en er nog veel te wachten staat.

Moeder met bovenbeenbreuk

Verder vertelde ik in mijn vorige nieuwsbericht over een moeder van vier kinderen die een auto-ongeluk heeft gehad. Doordat ze zo lang op bed heeft gelegen moest ze weer helemaal opnieuw de kracht in haar benen terug krijgen om te kunnen lopen. Hiervoor heb ik haar geholpen met het betalen van fysiotherapie. Helaas was deze behandeling erg pijnlijk en was de behandeling van één uur per dag niet voldoende om te revalideren. Daarom heb ik haar geholpen aan een verzekering zodat ze in een revalidatiecentrum opgenomen kon worden. Hier heeft ze in januari een periode verbleven, en begon weer zelfstandig te lopen (met hulpmiddelen). Dit ging een periode goed, maar op dit moment heeft ze veel last van de pin in haar been omdat er twee schroeven met de koppen tegen elkaar aan schuren. Deze week ga ik met haar naar het ziekenhuis om te kijken of er een tweede operatie nodig is.

Medisch spreekuur

De afgelopen periode is het erg druk op het medisch spreekuur. Er zijn veel mensen ziek, o.a. jonge
baby’s en kinderen, waarvan de ouders de medicatie en medische onderzoeken niet kunnen betalen. Als het kind echt ziek is help ik met het betalen van de medicatie of de onderzoeken en ga af en toe mee naar het ziekenhuis om met de dokter te praten en aan de ouders uit te leggen wat het kind heeft en wat de beste behandeling is. Ook zijn er volwassenen ziek die daardoor niet kunnen werken. Ook hierbij kijk ik of ik ze kan helpen zodat ze zo snel mogelijk weer aan het werk kunnen om hun gezin te onderhouden. Verder heb ik een meisje van drie jaar geholpen aan een bril, omdat haar ogen zo slecht waren dat ze bijna niks kon zien zonder bril. Voor het eerst in haar leven kon ze ‘normaal’
zien.

Handige jongens

Een programma waar ik me ook mee bezig houdt zijn de praktische lessen die ik geef aan jongens die op het gebied van taal en rekenen weinig meer konden leren op het schoolprogramma, door onder andere concentratie- en/of gedragsproblemen. Dit programma begint steeds meer vorm te krijgen. Dankzij de GSR hebben we onder andere werkbankjes en gereedschap aan kunnen schaffen. Dit jaar hebben we onder andere een lamp en houten deurmat gemaakt en op dit moment zijn we bezig met een houten loopkarretje voor het moeder-kind programma. 

Diploma

Het is eindelijk zover! Begin dit jaar kreeg ik een brief van Ministerie van Gezondheid dat mijn Nederlandse diploma erkend wordt in Roemenië. Op dit moment ben ik bezig om mij in te schrijven bij het Roemeense BIG-register, zodat ik officieel mijn beroep uit kan voeren (ook al is het als vrijwilliger).