dinsdag 7 oktober 2014

Het werk gaat door

Tot mijn grote schrik zag ik dat het alweer ruim een half jaar geleden is dat ik mijn laatste nieuwsbericht heb geschreven. In dit afgelopen half jaar heb ik weer ongelooflijk veel mee mogen maken. Leuke, maar ook minder leuke dingen. Ik zal een verslag doen van de hoogtepunten. Als u naast dit nieuwsbericht nog meer informatie wilt over het werk hier, neem dan gerust persoonlijk contact met mij op!

Mariniersclub
Één van de hoogtepunten van de mariniersclub (tienerclub) dit voorjaar was het bezoek wat de mariniers brachten aan de psychiatrisch patiënten van het plaatselijke ziekenhuis. Het was, net zoals met de kerst, weer een feest voor zowel de mariniers als de patiënten. Verder zijn we in mei met de mariniers op kamp geweest. Voor veel kinderen was dit de eerste keer dat ze langer dan een dag van huis weg waren en dat was voor sommigen best spannend, maar uiteindelijk hebben ze ervan genoten! Op dit moment zijn we bezig met de voorbereidingen voor het nieuwe seizoen en over twee weken hopen we weer te beginnen.

Gasthulpverleners
De afgelopen maanden heb ik regelmatig bezoek gehad van gasten die mijn werk kwamen ondersteunen. Allereerst is Rick twee perioden langs geweest om mee te draaien in de medische hulpverlening en hij heeft het plan om vanaf eind november weer voor een maand hier te komen werken. Daarnaast mocht ik rond Pasen bezoek krijgen van Jo Kapteyn. Hij is in het verleden verpleeghuisarts geweest dus kon zich inzetten door middel van het consulteren van mensen met medische problemen en het geven van adviezen. Dit was voor de mensen erg waardevol, maar daarnaast was het voor mij ook leerzaam.

Gezondheidslessen
Vorig jaar heb ik les gegeven aan een groep tienermeiden. Om verschillende redenen konden deze lessen na de zomervakantie vorig jaar niet doorgaan. Dit voorjaar was de thuissituatie bij veel meiden zo erg veranderd dat ik heb besloten om één van de meiden individueel EHBO-les te gaan geven. Het was erg leuk om hier het resultaat van te zien. Na een paar weken kwam dit meisje op mij aflopen en vertelde trots dat ze bij iemand een snijwond had behandeld en ze kon precies navertellen hoe ze dit (op correcte wijze) had gedaan. Sindsdien helpt zij vaker mensen uit haar omgeving die met wondjes naar haar toekomen. Afgelopen maanden is ze weg geweest om te werken, maar ondertussen is ze weer terug en binnenkort hoop ik de lessen weer op te pakken.

Projectreizen
Dit jaar zijn er weer drie verschillende projectteams langs geweest. Allereerst kwam er weer een groep leerlingen van de GSR op bezoek. Dit jaar was aan mijn collega Ruben en mij de eer om deze reis vanuit Roemenië vandaan te organiseren. De mensen die mij wat beter kennen weten dat organiseren niet echt mijn ding is, maar uiteindelijk liep alles perfect en mochten we terugkijken op een mooie reis. De reis was indrukwekkend voor zowel de Nederlandse als de zigeunerjongeren. Hoogtepunt voor mij was de flashmob (spontane dans) die we, net zoals vorig jaar, in verschillende steden hebben opgevoerd. De dans werd uitgevoerd op een Roemeens opwekkingsnummer met als tekst “Wij willen een opwekking in ons land”. Prachtig om hierop met zowel Nederlandse als Roemeense tieners te mogen dansen. We hebben allemaal een compleet verschillende achtergrond, maar samen hebben we één doel!

Vier weken nadat de GSR-groep vertrokken was kwam het team van Care Foundation op bezoek om de kinderen in de zomer een leuke tijd te geven. Een hoogtepunt hierin was de dag dat we met de mariniers bootjes hadden gehuurd en ook een keer echt het water opgingen! Veel kinderen kunnen niet zwemmen, dus het was voor velen erg spannend. Gelukkig hadden de Nederlanders reddingsvesten meegenomen, dus kon er niks gebeuren. Nadat we in de bootjes hadden gezeten was er ook nog even tijd om te zwemmen. Zodoende kregen sommige mariniers voor het eerst zwemles, een geweldige ervaring voor deze tieners!
Daarnaast heeft het team met de oudere kinderen uit de zigeunerwijk een dans geleerd, die we op mochten voeren midden op straat in het centrum van Tarnaveni! Zo hebben de kinderen aan de inwoners van Tarnaveni laten zien dat ze wél wat kunnen, en geen beesten zijn (zoals veel inwoners beweren). Daarnaast genoten de kinderen er geweldig van!

Na het team van Care Foundation was het beurt aan het team van Veenendaal. Naast het ‘normale’ kinderproject is het team samen met een groep van eenentwintig kinderen tussen de leeftijden acht tot elf jaar op kamp geweest. Dit was best spannend, ook voor ons als team,want het was de eerste keer dat er zo’n kamp georganiseerd werd. Gelukkig liep er kamp erg goed, op wat medische incidenten na, waar ik mijn verpleegkundige kennis weer goed kon inzetten. Het thema van het kamp was “Niemand is zoals jij” na aanleiding van het boek van Max Lucado. Het was erg gaaf dat deze boodschap en die van het kamplied (“Er is er één die van je houdt zoals je bent”) bleef hangen bij de kinderen. Daarnaast werd er door de kinderen nog wekenlang nagepraat over alle andere dingen die ze hadden meegemaakt. Zo was er een meisje die alle gezamenlijke eetmomenten erg bijzonder vond omdat al het eten (brood, beleg) op tafel stond en ze mocht pakken wat ze wilde! Voor ons Nederlanders iets heel gewoons, maar voor dit meisje iets heel bijzonders.

Medische begeleiding
Op medisch gebied ben ik ondertussen twee individuen intensief aan het begeleiden. Allereerst is er een meisje van veertien jaar oud die in het voorjaar veel last had van haar bovenbeen, zo erg zelfs dat ze er uiteindelijk niet meer op kon lopen. Daarom ben ik met haar naar het ziekenhuis geweest. Na verschillende onderzoeken bleek ze een tumor in haar been te hebben. De dokter die een kijkoperatie had uitgevoerd zei dat het voor negentig procent zeker was dat ze een zeer kwaadaardige vorm van kanker had die zich zeer waarschijnlijk al uitgezaaid zou hebben en waardoor ze binnen een paar maanden zou komen te overlijden. In Nederland zou zo’n boodschap tactisch gebracht worden in de spreekkamer van de dokter, maar in Roemenië is dat helaas niet zo. Toen de moeder de dokter op de hal vroeg wat er met haar dochter aan de hand was, zei deze heel bot dat haar dochter kanker had en dat ze snel zou komen te overlijden en stapte gelijk een lift in, zonder verdere uitleg en midden tussen alle bezoekers en patiënten... Toen de resultaten van het weefselonderzoek bekend werden bleek er toch nog hoop en is er gestart met chemotherapie. Voor deze behandeling moet ze zeven keer voor een periode van twee tot drie weken naar een ziekenhuis hier twee uur vandaan. Ondertussen verblijft ze voor de vierde keer in het ziekenhuis en is ze zeer zwak door de eerdere behandelingen. Ze is veel afgevallen en al haar haar is uitgevallen. Ik wil u daarom vragen of u dit meisje mee wilt nemen in uw gebed, of u wilt bidden dat de behandelingen mogen aanslaan, dat ze kracht mag krijgen om deze moeilijke periode te doorstaan en dat ze uiteindelijk mag genezen, ook al leek eerst dat hier maar een kleine kans op had.

Verder heeft een moeder van vier kinderen die allemaal goed in onze programma’s meedraaien afgelopen zomer een auto-ongeval gehad doordat de chauffeur in slaap was gevallen achter het stuur. Hierdoor heeft ze haar bovenbeen gebroken. Omdat ze niet verzekerd is kon ze de operatie (€500) niet betalen en belde ze ons in paniek op wat ze moest doen. Wij hebben besloten om deze operatie te betalen ondanks de hoge kosten, want wie zou haar anders kunnen helpen? Ondertussen heeft ze een pin in haar been gekregen, maar het genezen gaat moeizaam. Ze ligt ondertussen al twee maanden op bed en heeft veel pijn, ondanks de medicatie die ze krijgt. Daarnaast zit ze er mentaal ook doorheen en vraagt ze zich af of het ooit nog wel goed komt. Ze bidt veel, maar voelt zich toch erg eenzaam omdat er niemand bij haar op bezoek komt en ze zelf met geen mogelijkheid uit bed kan komen. Ik wil u vragen of u ook deze vrouw mee wilt nemen in uw gebed. Daarnaast wil ik u vragen of u wilt overwegen om ook financiële steun te geven. Omdat deze vrouw niet verzekerd is (is door verschillende redenen ook niet mogelijk in haar situatie) en geen inkomsten heeft, betaal ik op dit moment alle medische zorg, onderzoeken, medicijnen, vervoer en hulpmiddelen. Deze kosten zijn hoger dan de maandelijkse inkomsten, dus ik wil u vragen om een gift over te maken naar IBAN-nummer NL06INGB0002949003 t.n.v. Stichting Care Foundation, onder vermelding van 'Gift project Leon’. Alvast bedankt!

Ook afgelopen zomer moesten we helaas afscheid nemen van een jongen die op vroege leeftijd is overleden. Mihai, een jongen van vijftien jaar oud met een verstandelijke beperking, was met andere kinderen gaan zwemmen in de rivier en is verdronken toen hij achter een flesje aan ging doordat hij door een sterke onderstroom werd meegetrokken. Pas na een paar dagen werd zijn lichaam gevonden. Veel projectteamleden kennen deze jongen ook doordat hij altijd op het zomerproject aanwezig was. We zullen hem missen!

Erkenning diploma
Er leek in het voorjaar schot in de zaak te komen, maar na zes maanden had ik nog steeds niks gehoord uit Boekarest en ook telefonisch kwam ik niet verder. Daarom ben ik weer naar Boekarest naar het ministerie van gezondheid gegaan om verhaal te halen. Precies de dag dat ik aanwezig was, was de directrice afwezig die met mijn dossier bezig zou moeten zijn. De secretaresse kon weinig voor mij doen, naast een briefje neerleggen voor de directrice dat ze wat meer haast moet gaan maken. Daarbij gaf ze al wel aan dat de directrice er waarschijnlijk ook weinig aan kan doen, omdat die ook afhankelijk is van de minister die klaarblijkelijk ook zijn goedkeuring moet geven. En laat die minister nu net bekend staan als een luie minister hier in Roemenië... Maar weer afwachten dus óf en wanneer ik dat ene papiertje in ontvangst kan nemen.

Kracht voor een nieuw seizoen
De laatste zomerdagen zijn nu toch écht voorbij, de scholen zijn alweer een paar weken geleden van start gegaan en alle programma’s starten weer één voor één op. Het nieuwe seizoen is weer echt begonnen! Zelf heb ik weer veel zin om aan de slag te gaan! Maar dit werk kan ik nooit doen zonder God’s hulp. Daarom wil ik u vragen of u mij en mijn team wilt meenemen in gebed, maar bovenal of u ook wilt bidden voor de kinderen en ouders waar wij mee werken.

Tot zover dit bericht!

Vriendelijke groeten uit Roemenië!
Leon

dinsdag 18 februari 2014

Meer medisch

Hierbij weer een bericht uit Roemenië! De tijd gaat hier zo snel en er is zoveel te doen dat het schrijven van een nieuwsbericht er vaak bij in schiet. Gelukkig heb ik een moment kunnen vinden om u en jullie op de hoogte te stellen van het reilen en zeilen in Roemenië!

De laatste maanden van 2013
De laatste maanden van 2013 was het erg druk in Roemenië. Door afwezigheid van een collega en ziekte van een andere collega moesten er veel taken overgenomen worden, wat zorgde voor een volle planning. Daarnaast moest er veel tijd geïnvesteerd worden in één van de individuen die wij als stichting begeleiden. Deze jongen kwam vrij uit de gevangenis, maar in Roemenië kennen ze geen reclassering. Dit betekende dat wij deze jongen de eerste weken intensief moesten begeleiden om de ervaringen uit de gevangenis te verwerken en om samen met hem nieuwe toekomstplannen te maken. Dit was voor ons als hulpverleners soms erg lastig, omdat we werden geconfronteerd met emotionele problemen die ons kunnen te boven ging. Gelukkig kregen we extra ondersteuning van een bestuurslid uit Nederland die een paar weken in Roemenië heeft meegeholpen zodat het werk beter te doen was. Op dit moment gaat het gelukkig beter met de jongen, gaat hij weer naar school en werkt langzaam weer aan zijn toekomst.

Kerstviering
In december hebben we een prachtige kerstviering gehad met de mariniersclub (jongeren van 13-14 jaar oud). De mariniers zijn ‘op missie’ gegaan naar de psychiatrische afdeling van het lokale ziekenhuis. Hier zongen zij kerstliederen voor de patiënten, voerden ze een dans op en deelden op het laatst kerstpakketten uit met een persoonlijke kerstkaart. De sfeer was erg goed en bijzonder. Ik vond het erg bijzonder om samen met deze twee groepen kerst te vieren, die allebei door de samenleving genegeerd en opzij gezet worden. En het was erg mooi om te zien dat deze beide groepen het zo goed met elkaar hadden. De patiënten kregen een fijne viering, liefde en aandacht van de mariniers, maar de mariniers kregen daar een gevoel van voldoening voor terug! Iets bijzonders voor deze kinderen, want vaak zijn zij het die geholpen worden. De patiënten begonnen spontaan mee te dansen op de dansmuziek die op verzoek van de directrice nog een keer aangezet werd. Het was een echt feest ter ere van de geboorte van Jezus!

Getrouwde tienermeiden
Een probleem waar we tegenwoordig veel mee geconfronteerd worden zijn meiden die al op jongere leeftijd ‘trouwen’ met een jongen. (een meisje is hier volgens zigeunerbegrippen getrouwd als ze een nacht samen met een jongen weg is geweest). Alleen in de afgelopen kerstvakantie zijn er al vier meiden in de leeftijd van 14-16 jaar getrouwd. Dit betekent dat zij niet meer naar school worden gelaten en hierdoor hun kans vergooien op een zekerdere toekomst. Daarnaast maken wij ons in sommige gevallen zorgen over de ‘man’ waar ze mee getrouwd zijn. De verhalen doen ons denken aan de werkwijze van loverboys en we weten dat sommige schoonfamilies bekend zijn met mensenhandel. Een situatie waar wij helaas machteloos staan. De politie kan ook niks toen, tenzij het meisje zelf aangeeft niet meer te willen. Maar om dit te zeggen is heel veel kracht nodig, zeker gezien het feit dat ze emotioneel vaak al helemaal aan een jongen vastzitten. Daarom bidden wij, en wil ik ook vragen of u wilt bidden voor deze meiden. Een meisje heeft bij een collega al in tranen aangegeven dat ze het eigenlijk niet meer wil en weer naar school wil, maar zij zit emotioneel nog zo aan haar ‘man’ vast dat ze dit tot op heden nog niet heeft durven zeggen.

De slechte gezondheidszorg in Roemenië
De eerste dag na de kerstvakantie had ik gelijk al een begrafenis. De begrafenis was een erg bijzondere ervaring met alle tradities die hierbij gepaard gingen, maar wat het nog droeviger maakte was dat het ging om de begrafenis van een kind, een jongetje van 7 jaar uit de zigeunergemeenschap in Chinari. Een vrolijk, avontuurlijk jochie waar ik vaak even tikkertje mee speelde als ik op bezoek kwam. Hij was plotseling overleden als gevolg van een hersenvliesontsteking. De ouders hadden de betreffende nacht de ambulance gebeld nadat hij opeens raar begon te praten en zich raar gedroeg, terwijl hij die ochtend nog gezond naar school was gegaan. De ambulance arriveerde, maar de ambulancemedewerkers zagen waarschijnlijk geen noodzaak om de zigeunerjongen te onderzoeken, terwijl hij duidelijk symptomen vertoonde van hersenvliesontsteking. Zelfs op aandringen van de ouders lieten ze de jongen gewoon achterin de ambulance liggen zonder hem te onderzoeken, om vervolgens zonder spoed terug te rijden naar het ziekenhuis. Hier aangekomen moest de jongen nog een kwartier lang op een stoel zitten voordat er een dokter naar hem kwam kijken. Toen de dokter kwam kijken was het eigenlijk al te laat. Toen de hartmonitor werd aangesloten bleek dat er al bijna geen hartfunctie meer was. De jongen werd nog naar de reanimatiekamer gebracht, maar de reanimatie mocht niet meer baten…

Toen ik dit verhaal van de ouders hoorde besefte ik me pas echt hoe onderontwikkeld de gezondheidszorg hier eigenlijk nog is en hoe erg vooroordelen invloed kunnen hebben op de behandeling die iemand krijgt. In dit geval dachten de ambulancemedewerkers waarschijnlijk dat de weer de zoveelste zigeuner was die ze voor niks naar het ziekenhuis vervoerden, maar als ze wel serieus naar hem hadden gekeken hadden ze misschien zijn leven nog kunnen redden.
Bij het onderzoeken van de doodsoorzaak werd bekend dat het geen besmettelijke bacterie was die de hersenvliesontsteking had veroorzaakt, maar waarschijnlijk een bacterie die bij een eerdere beenoperatie in het lichaam was gaan zitten om vervolgens een tijd later de hersenvliesontsteking te veroorzaken. Een bacterie die daar waarschijnlijk door de slechte hygiëne op de operatiezaal kon komen en voorkomen had kunnen worden als de operatie hygiënisch was uitgevoerd...
Op dit moment hebben de ouders het nog erg moeilijk met het verwerken van het verlies en zijn ook erg boos op de medici dat ze zo weinig hebben gedaan. Zou u ook deze ouders in uw gebed op willen nemen opdat ze het verlies mogen verwerken en rust mogen vinden in de situatie zoals deze nu is?

Medische hulpverlening Târnăveni
De medische spreekuren worden deze weken druk bezocht. Het is wisselvallig weer, dus veel kinderen zijn ziek en ouders kunnen de medicijnen niet betalen. Ik ben deze weken dus vaste klant bij de lokale apotheek.
Daarnaast heb ik me bezig gehouden met het begeleiden van verschillende individuen, waaronder een 11-jarige jongen met een groeistoornis die ondertussen groeihormonen krijgt om het groeien te stimuleren. Ook ben ik op dit moment bezig met een jongen van 7 jaar die last heeft van scheelzien en hier op school en het onderwijsprogramma veel hinder van ondervindt. Nu ben ik samen met de ouders aan het bekijken wat de mogelijkheden zijn om hem beter te laten zien.

Meer medisch
Na twee jaar van het geven van medische begeleiding, het participeren in verschillende programma’s en het leren van de taal en heb ik besloten dat ik me nog meer wil gaan richten op de medische hulpverlening. Tot op heden hield ik mij vooral bezig met de problemen die de mensen bij mij brachten op de medische spreekuren, maar vanaf nu wil ik ook meer de zigeunerwijk ingaan om individuen te begeleiden en grotere problemen aan te pakken. Daarnaast wordt ons team sinds januari versterkt door een nieuwe collega; Ruben Marissen. Ruben gaat aan het werk in de zigeunergemeenschap in Chinari en gaat zich in eerste instantie vooral richten op educatie. Ruben is hierdoor regelmatig aanwezig in Chinari (waar tot op heden nog geen vrijwilliger fulltime aan het werk was) wat betekent dat er op medisch gebied ook meer gedaan kan worden. Waarschijnlijk zal ik dan op termijn ook beginnen met medische spreekuren in Chinari.

Daarnaast ben ik nog steeds bezig om mijn verpleegkundediploma erkend te krijgen in Roemenië. Toen ik pasgeleden bij het Ministerie van Gezondheid in Boekarest was sprak ik met een Engelse verpleegkundige die al een keer het traject doorlopen had. Zij heeft mij wat tips gegeven en wenste me veel succes, want zij had er ook jaren over gedaan om het geregeld te krijgen… Toch lijkt er bij mij nu schot in de zaak te komen, dus wie weet ben ik over een paar maanden officieel Roemeens verpleegkundige!

Tot zover dit bericht!

Vriendelijke groeten uit Roemenië!
Leon de Rover