Meer medisch

Hierbij weer een bericht uit Roemenië! De tijd gaat hier zo snel en er is zoveel te doen dat het schrijven van een nieuwsbericht er vaak bij in schiet. Gelukkig heb ik een moment kunnen vinden om u en jullie op de hoogte te stellen van het reilen en zeilen in Roemenië!

De laatste maanden van 2013

De laatste maanden van 2013 was het erg druk in Roemenië. Door afwezigheid van een collega en ziekte van een andere collega moesten er veel taken overgenomen worden, wat zorgde voor een volle planning. Daarnaast moest er veel tijd geïnvesteerd worden in één van de individuen die wij als stichting begeleiden. Deze jongen kwam vrij uit de gevangenis, maar in Roemenië kennen ze geen reclassering. Dit betekende dat wij deze jongen de eerste weken intensief moesten begeleiden om de ervaringen uit de gevangenis te verwerken en om samen met hem nieuwe toekomstplannen te maken. Dit was voor ons als hulpverleners soms erg lastig, omdat we werden geconfronteerd met emotionele problemen die ons kunnen te boven ging. Gelukkig kregen we extra ondersteuning van een bestuurslid uit Nederland die een paar weken in Roemenië heeft meegeholpen zodat het werk beter te doen was. Op dit moment gaat het gelukkig beter met de jongen, gaat hij weer naar school en werkt langzaam weer aan zijn toekomst.

Kerstviering

In december hebben we een prachtige kerstviering gehad met de mariniersclub (jongeren van 13-14 jaar oud). De mariniers zijn ‘op missie’ gegaan naar de psychiatrische afdeling van het lokale ziekenhuis. Hier zongen zij kerstliederen voor de patiënten, voerden ze een dans op en deelden op het laatst kerstpakketten uit met een persoonlijke kerstkaart. De sfeer was erg goed en bijzonder. Ik vond het erg bijzonder om samen met deze twee groepen kerst te vieren, die allebei door de samenleving genegeerd en opzij gezet worden. En het was erg mooi om te zien dat deze beide groepen het zo goed met elkaar hadden. De patiënten kregen een fijne viering, liefde en aandacht van de mariniers, maar de mariniers kregen daar een gevoel van voldoening voor terug! Iets bijzonders voor deze kinderen, want vaak zijn zij het die geholpen worden. De patiënten begonnen spontaan mee te dansen op de dansmuziek die op verzoek van de directrice nog een keer aangezet werd. Het was een echt feest ter ere van de geboorte van Jezus!

Getrouwde tienermeiden

Een probleem waar we tegenwoordig veel mee geconfronteerd worden zijn meiden die al op jongere leeftijd ‘trouwen’ met een jongen. (een meisje is hier volgens zigeunerbegrippen getrouwd als ze een nacht samen met een jongen weg is geweest). Alleen in de afgelopen kerstvakantie zijn er al vier meiden in de leeftijd van 14-16 jaar getrouwd. Dit betekent dat zij niet meer naar school worden gelaten en hierdoor hun kans vergooien op een zekerdere toekomst. Daarnaast maken wij ons in sommige gevallen zorgen over de ‘man’ waar ze mee getrouwd zijn. De verhalen doen ons denken aan de werkwijze van loverboys en we weten dat sommige schoonfamilies bekend zijn met mensenhandel. Een situatie waar wij helaas machteloos staan. De politie kan ook niks toen, tenzij het meisje zelf aangeeft niet meer te willen. Maar om dit te zeggen is heel veel kracht nodig, zeker gezien het feit dat ze emotioneel vaak al helemaal aan een jongen vastzitten. Daarom bidden wij, en wil ik ook vragen of u wilt bidden voor deze meiden. Een meisje heeft bij een collega al in tranen aangegeven dat ze het eigenlijk niet meer wil en weer naar school wil, maar zij zit emotioneel nog zo aan haar ‘man’ vast dat ze dit tot op heden nog niet heeft durven zeggen.

De slechte gezondheidszorg in Roemenië

De eerste dag na de kerstvakantie had ik gelijk al een begrafenis. De begrafenis was een erg bijzondere ervaring met alle tradities die hierbij gepaard gingen, maar wat het nog droeviger maakte was dat het ging om de begrafenis van een kind, een jongetje van 7 jaar uit de zigeunergemeenschap in Chinari. Een vrolijk, avontuurlijk jochie waar ik vaak even tikkertje mee speelde als ik op bezoek kwam. Hij was plotseling overleden als gevolg van een hersenvliesontsteking. De ouders hadden de betreffende nacht de ambulance gebeld nadat hij opeens raar begon te praten en zich raar gedroeg, terwijl hij die ochtend nog gezond naar school was gegaan. De ambulance arriveerde, maar de ambulancemedewerkers zagen waarschijnlijk geen noodzaak om de zigeunerjongen te onderzoeken, terwijl hij duidelijk symptomen vertoonde van hersenvliesontsteking. Zelfs op aandringen van de ouders lieten ze de jongen gewoon achterin de ambulance liggen zonder hem te onderzoeken, om vervolgens zonder spoed terug te rijden naar het ziekenhuis. Hier aangekomen moest de jongen nog een kwartier lang op een stoel zitten voordat er een dokter naar hem kwam kijken. Toen de dokter kwam kijken was het eigenlijk al te laat. Toen de hartmonitor werd aangesloten bleek dat er al bijna geen hartfunctie meer was. De jongen werd nog naar de reanimatiekamer gebracht, maar de reanimatie mocht niet meer baten…

Toen ik dit verhaal van de ouders hoorde besefte ik me pas echt hoe onderontwikkeld de gezondheidszorg hier eigenlijk nog is en hoe erg vooroordelen invloed kunnen hebben op de behandeling die iemand krijgt. In dit geval dachten de ambulancemedewerkers waarschijnlijk dat de weer de zoveelste zigeuner was die ze voor niks naar het ziekenhuis vervoerden, maar als ze wel serieus naar hem hadden gekeken hadden ze misschien zijn leven nog kunnen redden.

Bij het onderzoeken van de doodsoorzaak werd bekend dat het geen besmettelijke bacterie was die de hersenvliesontsteking had veroorzaakt, maar waarschijnlijk een bacterie die bij een eerdere beenoperatie in het lichaam was gaan zitten om vervolgens een tijd later de hersenvliesontsteking te veroorzaken. Een bacterie die daar waarschijnlijk door de slechte hygiëne op de operatiezaal kon komen en voorkomen had kunnen worden als de operatie hygiënisch was uitgevoerd...

Op dit moment hebben de ouders het nog erg moeilijk met het verwerken van het verlies en zijn ook erg boos op de medici dat ze zo weinig hebben gedaan. Zou u ook deze ouders in uw gebed op willen nemen opdat ze het verlies mogen verwerken en rust mogen vinden in de situatie zoals deze nu is?

Medische hulpverlening Târnăveni

De medische spreekuren worden deze weken druk bezocht. Het is wisselvallig weer, dus veel kinderen zijn ziek en ouders kunnen de medicijnen niet betalen. Ik ben deze weken dus vaste klant bij de lokale apotheek.

Daarnaast heb ik me bezig gehouden met het begeleiden van verschillende individuen, waaronder een 11-jarige jongen met een groeistoornis die ondertussen groeihormonen krijgt om het groeien te stimuleren. Ook ben ik op dit moment bezig met een jongen van 7 jaar die last heeft van scheelzien en hier op school en het onderwijsprogramma veel hinder van ondervindt. Nu ben ik samen met de ouders aan het bekijken wat de mogelijkheden zijn om hem beter te laten zien.

Meer medisch

Na twee jaar van het geven van medische begeleiding, het participeren in verschillende programma’s en het leren van de taal en heb ik besloten dat ik me nog meer wil gaan richten op de medische hulpverlening. Tot op heden hield ik mij vooral bezig met de problemen die de mensen bij mij brachten op de medische spreekuren, maar vanaf nu wil ik ook meer de zigeunerwijk ingaan om individuen te begeleiden en grotere problemen aan te pakken. Daarnaast wordt ons team sinds januari versterkt door een nieuwe collega; Ruben Marissen. Ruben gaat aan het werk in de zigeunergemeenschap in Chinari en gaat zich in eerste instantie vooral richten op educatie. Ruben is hierdoor regelmatig aanwezig in Chinari (waar tot op heden nog geen vrijwilliger fulltime aan het werk was) wat betekent dat er op medisch gebied ook meer gedaan kan worden. Waarschijnlijk zal ik dan op termijn ook beginnen met medische spreekuren in Chinari.

Daarnaast ben ik nog steeds bezig om mijn verpleegkundediploma erkend te krijgen in Roemenië. Toen ik pasgeleden bij het Ministerie van Gezondheid in Boekarest was sprak ik met een Engelse verpleegkundige die al een keer het traject doorlopen had. Zij heeft mij wat tips gegeven en wenste me veel succes, want zij had er ook jaren over gedaan om het geregeld te krijgen… Toch lijkt er bij mij nu schot in de zaak te komen, dus wie weet ben ik over een paar maanden officieel Roemeens verpleegkundige!

Tot zover dit bericht!

Vriendelijke groeten uit Roemenië!

Leon de Rover